Παρασκευή 27 Φεβρουαρίου 2015

Οι πρώτες εντυπώσεις διαβάζοντας την Λίστα των μεταρρυθμίσεων


Η περίφημη λίστα των μεταρρυθμίσεων είναι ασαφής. Επιτηδευμένα ασαφής αλλά εκεί που χρειάζεται μιλάει με μεγάλη σαφήνεια. Ο καπιταλισμός είναι ένα σύστημα που ενδιαφέρεται για τη δέσμευση του μέλλοντος. Δεν ενδιαφέρεται για το παρόν, ούτε για την ζήτηση. Η λίστα διατηρεί μέσα στην ασάφεια της όλα τις "δίκαιες¨ απαιτήσεις του ελληνικού και ξένου καπιταλισμού για το μέλλον. Δεν περιορίζει τις προσδοκίες του. Τις κρατά ενεργές.
Πέρα όμως από τα παραπάνω η λίστα και η "κώδικάς" της κάνει και κάτι άλλο. Εκπαιδεύει τον κόσμο στο ανέφικτο. Είναι σαν να λέει πως ότι μπορούσε να γίνει έγινε. Αυτή η εκπαιδευτική λειτουργία της λίστας δεν είναι στις προθέσεις της αλλά το κάνει. Έτσι, κατά περίεργο τρόπο το εύκολο είναι να εναντιωθείς στη λίστα για αυτά που λέει με σαφήνεια ή με ασάφεια. Το δύσκολο είναι να την απορρίψεις για τις "πλάγιες" λειτουργίες της. Η λίστα λοιπόν εκπαιδεύει, έστω και άθελα της και το ανησυχητικό είναι πως δεν υπάρχουν ακόμα οι αποσαφηνισμένες αντιστάσεις σε αυτού του είδους την διαπαιδαγώγηση...παρά μόνο κάποιες "γκρίνιες".

Του Πέτρου Σταύρου

Πέμπτη 26 Φεβρουαρίου 2015

Χάντρες για "ιθαγενείς"


Εμφανίστηκε ο Μοσκοβισί και δήλωσε σαν «μεγαλόψυχος πατέρας», ότι πρέπει να βοηθήσουν την Ελλάδα να «προοδεύσει»...

Προφανώς για τον Μοσκοβισί και τους ομοίους του, η Ελλάδα είναι μια «καθυστερημένη χώρα» και χρειάζεται την «έξωθεν βοήθεια»…

Κάτι τέτοια ακούνε οι ευρωλάγνοι και πανηγυρίζουν..

Η λογική της ''χώρας Ψωροκώσταινα» είναι η επιτομή του ραγιαδισμού και είναι ακριβώς η ίδια με την εθνικιστική λογική της «ανάδελφης χώρας των μακραίωνων Ελληνικών γονιδίων»…

Είναι η λογική του δήθεν «αστικού εκσυγχρονισμού», που επέβαλε ο αρχιερέας της διαπλοκής Σημίτης ..

Αντε με το καλό να στηθεί ξανά ένα ράλλυ Χρηματιστηρίου Αξιών Αθηνών, ένα νέο «εθνικό όραμα» τύπου Ολυμπιάδας 2004, να οργανωθεί ξανά το ίδιο διαιωνιζόμενο σύστημα που μεταλλάζει τους πολίτες σε πελάτες και οπαδούς και σε αναλώσιμους καταναλωτές ονείρων.

Να «βοηθήσει» ο Μοσκοβισί και οι όμοιοί του να «προοδεύσουμε» λες και ο ελληνικός καπιταλισμός δεν «προόδευσε», «εθνικώς ,υπερηφάνως και κερδοσκοπικώς» τόσα χρόνια, όπως και η κατακερματισμένη και εθνικιστική Ευρώπη του νεοφιλελευθερισμού και της χρηματοπιστωτικής λατρείας..

Ας αποθεώσουμε και ας αποδεχθούμε με χαρά τις χάντρες του Μοσκοβισί  για τους «ιθαγενείς Ινδιάνους».

Σπύρος Σούρλας

Σάββατο 14 Φεβρουαρίου 2015

Κατασταλτικές εξελκώσεις και Αμυγδαλέζες



του Νίκου Σκοπλάκη

     Αντί για πομπώδεις "συμφιλιώσεις", ο Πανούσης οφείλει να πάρει μέτρα για να συρρικνωθούν και να εξουδετερωθούν οι κατασταλτικές εξελκώσεις, οι οποίες αποτελούν όνειδος και έμπρακτη κατάργηση της έννοιας των ανθρώπινων και κοινωνικών δικαιωμάτων. Ο δήθεν αυτοπεριορισμός των κατασταλτικών μηχανισμών, χωρίς να θεσπίζονται και να εφαρμόζονται απαρεγκλίτως άλλοι κανόνες, γίνεται έδαφος που αναπαράγει αντανακλαστικά κληροδοτημένα από την προηγούμενη φρικτή περίοδο. Αυτή η αναπαραγωγή δεν είναι, λοιπόν, απροσδόκητη, αλλά υπάρχει κίνδυνος να γίνει και απρόβλεπτη, παρά τις ρητορικές διακηρύξεις για περιορισμό "ανεξέλεγκτων εξουσιών". Η "εικασία επικινδυνότητας" για μετανάστες και πρόσφυγες ενυπάρχει στις κατασταλτικές εξελκώσεις και η ανοχή τους υπονομεύει την εσωτερική συνοχή κάθε προγραμματικής προσπάθειας ριζικού εκδημοκρατισμού.
    Επιπροσθέτως, φρίκη είναι εξίσου όσα γίνονται και όσα δεν γίνονται σε σχέση με την Αμυγδαλέζα: η Αμυγδαλέζα θα έπρεπε να έχει κλείσει...προχτές!

Τρίτη 10 Φεβρουαρίου 2015

Η άρνηση του συναισθήματος


του Σπύρου Σούρλα
Eδώ και χρόνια βλέπαμε (και τα γράφαμε) από την πλευρά των καθεστωτικών διανοουμένων, επιστημόνων και "φιλοσόφων", την ολοφάνερη τάση και πρόθεση να ποινικοποιήσουν συναισθήματα, να τα διαχωρίσουν σε ''καλά" και "κακά", να ποινικοποιήσουν τον θυμό, την αγανάκτηση, την οργή,  χαρακτηρίζοντάς τα επικίνδυνα

Είναι ο κλασικός ιδεολογικός μηχανισμός που ενισχύει την συλλογική ενοχή, που στοχεύει στην μεθοδευμένη αναστολή της έκφρασης, η οποία ενισχύει την κατάθλιψη και την ψυχική ακινησία.
Ως γνωστόν η κατάθλιψη (που δεν είναι συναίσθημα), υπό μια έννοια, θα μπορούσε να ορισθεί ως η συνισταμένη μη εκπεφρασμένων συναισθημάτων, που μπορεί να οδηγήσει τον άνθρωπο στην απόσυρση και στην κοινωνική απομόνωση.
Αυτός είναι και ο λόγος, που οι καθεστωτικοί, ομαδικά επιτίθενται στην συγκίνηση, και κατηγορούν το θυμικό, αντιπαραβάλλοντας δήθεν την "λογική". Αναφέρονται βέβαια, στη λογική της υποταγής, αυτοί οι "προνομιούχοι και ειδήμονες" των επιστημών και της φιλοσοφίας...
Καταφεύγουν βέβαια αυτοί οι δήθεν "αντιλαϊκιστές" στις πλέον χυδαίες και απλουστευτικές χρήσεις δήθεν "ψυχαναλυτικών" όρων, επιθυμώντας να προσδώσουν κύρος στις αντιδραστικές θεωρίες τους ...και διαρκώς χρησιμοποιούν την ατομική "ψυχολογία" εντελώς λανθασμένα, για να ερμηνεύσουν πολιτικοκοινωνικά φαινόμενα.
Η μάχη λοιπόν δίνεται καθημερινά σε πάμπολλα επίπεδα, πολιτικά, κοινωνικά, πολιτιστικά, αλλά και στην αποδόμηση διαφόρων "γκουρού της υποταγής".
Από την άλλη πλευρά καλό είναι να σημειώνεται, ότι επί τόσο καιρό, ειδικά στους ανέργους και στους υποαπασχολούμενους υπήρξε και υπάρχει, σημαντικός αριθμός απελπισμένων και αποσυρμένων "πληβείων", που αποκόπηκαν από το κοινωνικό σύνολο αγωνιζόμενοι για την επιβίωσή τους.
Αυτή η σημαντικότατη πληθυσμιακή ομάδα και δυνητικός σύμμαχος της Αριστεράς, είναι αναγκαίο να προσεγγιστεί με μεγάλη προσοχή και να πεισθεί ότι διαμορφώνονται νέες πολιτικές συνθήκες, που δεν έχουν ως μοναδικό σκοπό την αναγκαία οικονομική ανακούφιση, αλλά και τον σεβασμό ως ανθρώπινες υποστάσεις που μπορούν να συμβάλουν με τον ενεργητικότερο τρόπο στην αποκατάσταση της δημοκρατίας, της ελευθερίας και της ισότητας.
Η αποκατάσταση της "τρωθείσης αξιοπρέπειας" των υποτελών τάξεων και η εμπιστοσύνη που θα δείξουν στην Αριστερά, μαζί με την Αριστερά., είναι ένα από τα μεγαλύτερα "στοιχήματα" του καιρού μας.

Τρίτη 3 Φεβρουαρίου 2015

Νεοσυντηρητισμός και ψευδεπίγραφος ευρωπαϊσμός



Οι πολλαπλές εν Ελλάδι εκδοχές του νεοφιλελευθερισμού και της αντιδημοκρατικής κεφαλαιοκρατίας υποτονθόρυζαν προεκλογικά τη λατρεία τους για τα Μνημόνια. Μετεκλογικά, ξεσαλώνουν απροκάλυπτα κομπάζοντας, μάλιστα, ότι...είναι «ευρωπαϊστές».
Η εκ μέρους τους χρήση του «ευρωπαϊσμού» δεν είναι τίποτε άλλο από παραμορφωτική ηχώ αυθαίρετα συρραμμένων υποκειμενισμών-και πιο συγκεκριμένα, υποκειμενισμών υπερκέρδους, ισχύος, απληστίας. Το στόμα τους διαφημίζεται, εξίσου αυθαίρετα, ως μοναδικό όριο και αποκλειστική δυνατότητα κατανόησης των αντιθέσεων στην Ευρώπη. Επί χρόνια, απευθύνουν στην υπόλοιπη κοινωνία, μέσα από τα ΜΜΕ που κατέχουν και τους διαύλους χειραγώγησης που αγοράζουν (με δανεικά κι αγύριστα από το δημόσιο), τον μονόπλευρα επικαθορισμένο «ευρωπαϊσμό» τους, ώστε να εξαθλιώνουν τον κόσμο της εργασίας στην Ελλάδα και να αναδιανέμουν ξέφρενα από κάτω προς τα πάνω, προς όφελος μιας «επιχειρηματικότητας» τύπου Siemens και Energa.
Ο ανθρώπινος τύπος που εκπαίδευσαν στην ελληνική κοινωνία είναι ο αδηφάγος, εθνικιστής, δίβουλος καταφερτζής, που επικαλείται τις «μεγάλες δυνάμεις» για να συντάσσεται με το πρότυπο των Ελλήνων καπιταλιστών, θεωρώντας ότι θα φάει κι αυτός με χρυσά κουτάλια, ενώ εύχεται το τσάκισμα της Αριστεράς, ώστε να εκμεταλλεύεται ασύστολα όποιον είναι του χεριού του («ντόπιο» ή μετανάστη), σε μια κοινωνία χωρίς δικαιώματα, διεκδίκηση και αξιοπρέπεια, στο ολοκληρωτικό Μνημόνιο των ονείρων του. Ουδεμία, λοιπόν, σχέση με...διαφωτισμό, ο «ευρωπαϊσμός» των νεοφιλελεύθερων (ακρο)δεξιών ελίτ στην Ελλάδα, για να τελειώνουμε κάποτε με τις τοξικές μπούρδες.
Οι εφοπλιστικές καμπύλες του ΣΚΑΪ και οι δουλικές νόρμες της σαρκοφάγου «μετριοπάθειας» εκβιάζουν την αποδοχή του νεοφιλελεύθερου δημοκρατικού ελλείμματος ως μονόδρομο για την Ευρώπη και παραμορφώνουν τις υπαρκτές αντιθέσεις σύμφωνα με τις επιθυμίες των κυρίαρχων τάξεων στην Ελλάδα. Μετά τις εκλογές και τη συγκρότηση κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, για πρώτη φορά έγινε τόσο ορατό ότι ο μονόπλευρος επικαθορισμός τους είναι αναστρέψιμος κι εκείνοι επιμένουν να τον προτάσσουν στη θέση της δημοκρατίας από την οποία έχουν συνειδητά αποξενωθεί.
Σύμφωνα με τα ιδεολογήματά τους, δεν είναι Ευρωπαίος ο Μπρετόν, που κατηγόρησε αμείλικτα τις ευρωπαϊκές κοινωνίες και τα πολιτικά ήθη τους για την φρίκη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, δεν είναι Ευρωπαίοι ο Ρεμπώ ή ο Μαρξ, που εισηγήθηκαν θεμελιώδεις μετασχηματισμούς για την αλλαγή της ζωής ή την αλλαγή του τρόπου παραγωγής, δεν είναι Ευρωπαίος ο Κάφκα, που συνέδεσε τις επικρατούσες εξουσιαστικές σχέσεις με την αλλοτρίωση του προσώπου στις «διαφωτισμένες» κοινωνίες. Σύμφωνα με τα ιδεολογήματά τους, Ευρωπαίοι είναι οι απανταχού φανατικοί της Θάτσερ και του Χάγιεκ, οι συνέταιροι του μονεταριστικού σωβινισμού, οι «βελούδινοι» δολοπλόκοι του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου και τα σούργελα του «Ποταμιού». Το πρόσωπο του πιο στυγνού καθεστωτισμού επινοεί εν ου παικτοίς το όχημά του, ως ένα θέαμα που θα μπορούσε να αποκληθεί «Ο Ταλεϋράνδος μουλαράς».
Τι είναι, όμως, εν τέλει, οι αυτοαποκαλούμενοι «ευρωπαϊστές»; Πάνω απ’ όλα είναι εκτζημερωμένα λιγούρια και κορυνοφόροι του έθνους των κερδισμένων: αυτοί που θεωρούν αιώνιο προνόμιο να καθορίζουν τη νομή του πλούτου, το κόστος της εργασίας και την έκταση των φορολογικών ανισοτήτων, σε αποκλειστικούς διακανονισμούς με τους ομοϊδεάτες, ομολόγους και ομόσταβλούς τους από άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Είναι αμετανόητοι ελληνάρες του πιο ψυχροπολεμικού αυταρχισμού, απαξιωμένοι Γκαστόνε σε παραλήρημα, που επιζητούν την καταστροφή της κοινωνίας. Είναι, όπως θα έλεγε ο Ευρωπαίος Ρολάν Μπαρτ, ένα découpage, ακρωτηριασμός της πραγματικότητας, για να βαθύνουν οι κοινωνικές πληγές που αυτοί προκάλεσαν, διότι κερδίζουν με το αίμα των άλλων.
Το αγωνιστικό πλαίσιο των πολύμορφων ρήξεων και συγκλίσεων για δημοκρατικότερη και δικαιότερη Ευρώπη έχει ήδη τεθεί. Και είναι, μεταξύ άλλων, αναμέτρηση με την εγχώρια τρομοκρατική ασυδοσία και διαχειριστική βαρβαρότητα. Οι δικαιολογίες, οι δοκησισοφίες και τα επαμφοτερίζοντα τεχνάσματα εξαντλήθηκαν προ πολλού.

Νίκος Σκοπλάκης